To ptak nieco mniejszy i smuklejszy od kosa. Wierzch ciała ma brązowy, spód białawy, gęsto nakrapiany czarnymi cętkami. Duże oczy i stosunkowo długie nogi pozwalają na poszukiwanie na ziemi owadów, dżdżownic i ślimaków. Prosty, niezbyt silny dziób przystosowany jest również do zbierania miękkich jagód czy owoców jarzębiny. Zamieszkuje lasy iglaste i liściaste, a także, choć niezbyt licznie, parki i ogrody. Gdy szuka pożywienia, trudno go dostrzec pośród gęstego podszytu. Wskazówką obecności drozda będzie wtedy najwyżej odgłos przeszukiwanych suchych liści. Śpiew usłyszymy z korony drzewa lub wyższych zarośli.
Tak jak inne drozdowate, śpiewak ma szeroki repertuar własnych pieśni, w które wplata dodatkowo dźwięki i melodie zasłyszane od innych gatunków ptaków. Zdarza się, że zapożycza frazy także z odgłosów ludzkiej cywilizacji. Melodie poszczególnych osobników różnią się więc w zależności od doświadczeń i środowiska w jakim żyją. Niemniej jednak charakterystyczny jest ton głosu: dźwięczny, gwiżdżący, o nieco fletowej barwie, w żywym często zmienianym rytmie. Śpiew jest złożony z różnych motywów – niby wyrazów, ale – i to odróżnia śpiewaka od innych drozdowatych – każda fraza jest zawsze powtarzana przynajmniej dwa razy.